Με ευχές για παγκόσμια ειρήνη κλείνουν την πνευματική τους κατάθεση οι καλλίπυγες νεάνιδες στους διαγωνισμούς ομορφιάς. Με το αυτό πολιτικοϊδεολογικό κλισέ, πορεύτηκε ο πλανήτης από τον Β’ Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πόλεμο. Με το όραμα μιας παγκόσμιας ειρήνης που θα χτιζόταν πάνω σε διεθνείς οργανισμούς, «πολιτικώς ορθές» ψευδείς και υποκριτικές δηλώσεις, και την επικράτηση μιας ελευθεριάζουσας κοινωνίας που θα μπορεί να κάνει τα πάντα αρκεί να συμφωνεί με το κυρίαρχο ιδεολογικό και οικονομικό πρότυπο.
Τα «ευαγγέλια» της Νέας Εποχής
Μετά την πτώση της κομμουνιστικής συνισταμένης του Συστήματος, ο Φιλελευθερισμός εμφανίστηκε ως ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Τη δεκαετία του 90, ο Φράνσις Φουκουγιάμα γράφει «Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος». Η βίβλος του φιλελευθερισμού μιλά για το τέλος της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, με την οριστική νίκη της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας. Για τους απολογητές της, ιδεολογίες και πολιτική υποκλίνονται στην ελεύθερη οικονομία. Η παγκοσμιοποίηση, με την μεταφορά της παραγωγής στην αχανή και πολυπληθή Ασιατική ήπειρο, αμβλύνει τη διάθεση για συγκρούσεις και πολέμους, καθώς τα σύνορα πέφτουν. Ο κόσμος γίνεται ένα παγκόσμιο χωριό, όπως θα γράψει η Χίλαρυ.
Αδράχνοντας τον αρνητικό αντίποδα της θεωρίας του Φουκουγιάμα που μιλά για το τέλος της Ιστορίας, ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στο «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης» προφητεύει τους νέους πόλους έντασης. Υποστηρίζει ότι τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές θα διαδεχθούν οι πολιτισμικές που θα φέρουν αντίπαλους τον Δυτικό κόσμο και την κουλτούρα του με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη. Στην ουσία πρόκειται για την περιγραφή της στρατηγικής της Νέας Τάξης την οποία βιώνουμε μετά την σημαδιακή και αμφιλεγόμενη 11η Σεπτεμβρίου 2001.
Ενας κόσμος «στα κάγκελα»
Παλαιστίνη, Ιράκ, Συρία, Ουκρανία, Μιζούρι. Γυρνώντας την πλάτη στην προπαγάνδα των ΜΜΕ και της κυρίαρχης διευθύνουσας κάστας, και την κουλτούρα της Παγκοσμιοποίησης, οι εθνικές ομάδες αναζητούν την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους. Το δίπολο Εμείς και οι Αλλοι δεν είναι φαντασιακό, αλλά υπαρκτό. Και όσο τα σύνορα καταργούνται τεχνητά, τόσο η επιθυμία για δημιουργία νέων και προάσπιση των παλαιών θα αυξάνει, δρασκελίζοντας την έξωθεν και άνωθεν επιβεβλημένη ειρηνική συνύπαρξη.
Στην Μέση Ανατολή, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μάχονται επί δεκαετίες. Οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν –και δικαιούνται- μια Πατρίδα στο χώρο των πατρογονικών τους εστιών. Γι’ αυτήν την Πατρώα Γη γεννιούνται, γι’ αυτήν αναθρέφονται, γι’ αυτήν μαθαίνουν να πεθαίνουν.
Ποια θα ήταν η θέση των Ισραηλιτών στην διεθνή πολιτική σκηνή εάν δεν είχε δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ; Ποια θα ήταν οι θέση των Ιουδαίων εντός των Εθνικών κρατών χωρίς την «επιστροφή στην Ιερουσαλήμ»; Ποια θα ήταν η «μοίρα» τους χωρίς την ισχυρή και πολύ συχνά αδίστακτη πολεμική και -παραπολεμική- μηχανή; Σαφώς δυσμενέστερη από την σημερινή.
Αντίστοιχη είναι η περίπτωση των Κούρδων. Τεχνητά διαμοιρασμένοι αλλά συνειδησιακά συμπαγείς και πολιτικά συνεκτικοί μεταξύ τους, οι Κούρδοι μάχονται για το ελεύθερο Κουρδιστάν και ίσως η γεωστρατηγική ευκαιρία τους να βρίσκεται στην εξελισσόμενη χρονική συγκυρία και να το αποκτήσουν.
Βορειότερα, η Σοβιετική επιβολή δεν κατάφερε να καταπνίξει τα εθνικά χαρακτηριστικά των κρατών που απάρτιζαν την ΕΣΣΔ. Αλλά ούτε και η επιβεβλημένη οικονομικά συνύπαρξη έκανε τους Ρώσους να εγκαταλείψουν την επιθυμία τους για εθνική ομοιογένεια.
Ακόμα και σε χώρες που παραδοσιακά θεωρούνται οάσεις ειρήνης, όπως η Ελβετία, τα τελευταία χρόνια διενεργούνται δημοψηφίσματα τα αποτελέσματα των οποίων δείχνουν την αποφασιστικότητα των προνομιούχων από άποψη κοινωνικής ομαλότητας πληθυσμών να προστατεύσουν την Ειρήνη αποκλείοντας αυτό που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «διαφορετικό» , την απειλητική για την κοινωνική συνοχή, πολυπολιτισμικότητα.
Το Ισλάμ
Η ισλαμοφοβία και η αντιισλαμική υστερία που αναπτύσσεται τούτες τις μέρες, με προφαση ισλαμιστικές ομάδες που επί χρόνια εξέθρεφαν οι Αγγλοσάξωνες εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια των Σιωνιστών για ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία. Το μαχητικό, αντισιωνιστικό Ισλάμ πρέπει να ξεριζωθεί, τα παιδιά των Παλαιστινίων να σκοτωθούν, η αντίσταση να σβήσει. Από αυτό πρέπει να παραμείνει το πλήρως υπάκουο και αλωμένο Ισλάμ των πετροδολαρίων και οι Φρανκενστάιν που κατασκεύασε η Δύση ως νέο φόβητρο και όχημα επιβολής της Νέας Τάξης.
Τα υπάκουα εδώ φερέφωνά της αναπαράγουν σκηνές τρόμου, αλλά επιμένουν στο «δικαίωμα» να παραμένουν εντός των συνόρων της Ελλάδος εκατοντάδες χιλιάδες αχαρτογράφητοι λαθρομετανάστες και ψηφίζουν «αντιρατσιστικούς» νόμους. Κάποιοι έχουν και το θράσος να αναζητούν όπως ο «πολύς» Φαήλος Κρανιδιώτης «Μια Ευρώπη- απροσπέλαστο κάστρο για τον ισλαμικό επεκτατισμό». Λίαν Ρατσιστικό αλλά και υποκριτικό αφού με τις εκούσιες και ακούσιες μαριονέτες μιας υποτιθέμενης «πατριωτικής Δεξιάς» εξυπηρετείται αποκλειστικά η παραπλάνηση του Λαού και η ενίσχυση του παραπαίοντος κυβερνητικού σχήματος.
Εθνικισμός, ο δρόμος της ειρήνης
Πριν λίγες εβδομάδες, σε άρθρο μου στη στήλη «Εγέρθητι» της Εθνικής Εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ, -το οποίο μάλιστα προκάλεσε και την αντίδραση της Εφημερίδας των Συντακτών-, σημείωνα ότι ο Εθνικισμός είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Είναι το μέλλον. Πράγματι, ο Εθνικισμός και η δημιουργία εθνικών κρατών, αποτελεί τον μοναδική ελπίδα και κοινωνική ηρεμία, πρόοδο και ειρήνη. Τα τεκταινόμενα των τελευταίων εβδομάδων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης αλλά και στην Αμερική, επιβεβαιώνουν τις θέσεις μας. Ο Εθνικισμός είναι η πολιτική έκφραση της βιολογικής πραγματικότητας και σε αυτήν επιστρέφουν οι Λαοί.
Αντιλαμβανόμαστε επομένως πόσο σημαντική είναι η Εθνική ομογένεια την οποία σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό απολαμβάνει η Ελλάδα, πόσο απαραίτητη είναι η φροντίδα των Ελλήνων με βάση τα εθνολογικά χαρακτηριστικά όπως στην περίπτωση των Πομάκων, και γιατί συναντά τόσες αντιδράσεις η επιλογή στήριξης των θυμάτων της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, με βάση την Εθνική τους ταυτότητα όπως συμβαίνει με τις διανομές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης που διενεργεί η Χρυσή Αυγή.
Παραβλέποντας για λίγο την ισχύουσα στον Εθνικισμό πρωτοκαθεδρία του Συλλογικού έναντι του Ατομικού, και, ακολουθώντας την ιστορική πορεία και όχι την πολιτική αντίληψη, υποστηρίζουμε πως ό,τι ισχύει για τον πυρήνα της κοινωνίας, ισχύει και για το σύνολο.
Όπως για την φυσική ισορροπία στο ζωικό βασίλειο, αλλά και για την δημιουργία ανθρώπινης κοινωνίας και πολιτισμού, είναι απαραίτητα τα σύνορα, χωρίς έναν οριοθετημένο χώρο, σπήλαιο, καλύβι, χωράφι ή παλάτι που να αντιλαμβάνεται κανείς ως «δικό του» δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία και πολιτισμός. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία και ειρηνική συνύπαρξη. Η ομαδικότητα, η πατριά, η φυλή, είναι αυτά που ορίζουν το Εμείς και οι Αλλοι.
Χωρίς ένα κομμάτι γης που να το ορίζει ένας Λαός ως δικό του και τους αναγκαίους Στρατιώτες για να το προστατεύουν, κανένας λαός δεν είναι ασφαλής. Τα σύνορα, η προστασία της διαφορετικότητας, η εντοπιότητα, αυτά ορίζουν τις αρμονικές σχέσεις μεταξύ γειτόνων και επισκεπτών. Αυτά εξασφαλίζουν την Παγκόσμια Ειρήνη.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΎΛΟΥ-ΠΑΠΠΑ
Δημοσιεύθηκε στο Φ.890, 20/8/2014, της Εφημερίδας ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου